تماشای اکثر بازیگران جوکر لذت بخش است. ارزش سرگرمی جوکر معمولاً ناشی از ترک بی پروا و آمیخته با رویکرد شبح گونه به هرج و مرج است. اقدامات او هم نامنظم و هم حساب شده است، مانند یک پیانیست کنسرت که در همه زمان ها به تمام کلیدهای اشتباه ضربه می زند.

این مفهوم در این فیلم گم شده است – تا حدی به این دلیل که آرتور فقط نوعی احمق بی واژه به معنای واقعی کلمه است. جوکر به عنوان یک شخصیت کمیک و فیلم سینمایی به طور سنتی یک آنارشیست واقعاً افراطی و بدون فیلتر واقعی بوده است، و حتی در سه گانه شوالیه تاریکی هدف جوکر ایجاد هرج و مرج در خودخواهان بود، اما این فیلم نشان می دهد که جوکر مدافع موجهی در برابر دنیایی بی رحم است.

متأسفانه، جذاب ترین بخش های جوکر به عنوان یک شخصیت در طول اقتباس به بیرون پرتاب شد. این فیلم به اندازه کافی خوب و عجیب نیست.

در یک چرخش شگفت انگیز از رویدادها، فیلم روی تصاویر ابرقهرمانی خیلی آسان پیش می رود. به نظر می رسد تلاش برای تزریق یک داستان اصیل به سبک اصلی کمیک های جوکر، گاتهام و بتمن است.

این تماس انسانی هرگز واقعاً شکوفا نمی شود، و در حالی که سه گانه شوالیه تاریکی نشان داد که چگونه یک فیلم ابرقهرمانی می تواند برنده این روزها باشد، این فیلم به ما نشان می دهد که چگونه واقع گرایی در ژانر می تواند بیش از حد پیش برود.