ضبط ویدیوکست با پدرام بهرامی

حسام بیات: پدرام بهرامی سلام خیلی خوش اومدی به استودیو فردا.

پدرام بهرامی: خیلی ممنون حسام جان. منم سلام عرض می‌کنم خدمت شما ممنون از دعوتتون خوشحالم که امروز در خدمت شما هستم.

حسام بیات: چه افتخار خوبی که من پیش دوست عزیزم هستم و برام همیشه سوال بود ما به تو بگیم طبیعت‌گرد، کوهنورد، دوچرخه سوار چی واقعا می‌تونیم بگیم؟ تو چیو دنبال می‌کنی؟

بهرام پدرامی: والا ببین اینا همش به نظر من، تو از زیر شاخه‌های طبیعت گردی، چه کوهنوردی، چه دوچرخه سواری، چه هر شاخه‌ای از ادونچر(Adventure) طبیعت گرد یا طبیعت دوست، کلی بگین همه رو شامل میشه خیلی بهتر هم هست.

حسام بیات: خب خیلی جامع و کلی گفتی من اگه بخوام حساب بکنم من می‌دونم که تو یه روزایی کوهی؛ دائم که دوچرخه سواری رو داری دنبال می‌کنی و خب طبیعت رو این‌ها رو در واقع توی تصاویری که ازت شیر شده دیدم؛ می‌خوام بدونم که در واقع این ذهنیت چجوری شکل گرفت و چی شد که اصلاً اینقدر به این فضا علاقمند شدی؟ ریشه در کودکی داره یا اصلا داری یک مسیر خاصی رو پیش میری؟

پدرام بهرامی: ببین حقیقتش من از تقریبا بخوام بگم ۱۶، ۱۷ سالگی کوهنوردی و کوهپیمایی و طبیعت‌گردی رو شروع کردم؛ الان فوکوس اصلیم و بیشترم روی دوچرخه است. دوچرخه سواری هم از بچگی مثل خیلی از بچه ها حالا چه ایرانی چه خارجی، که یه دوچرخه‌ای داشتن از همونجا شروع شد؛ تا موقعی که طبیعت گردی رو شروع کردم. رفتم سمت دوچرخه‌کوهستان و یه خرده دوباره فوکوسم رفت روی دوچرخه؛ بعد دوباره اومدم روی کوه؛ بعد دیدم چه باحال میشه اینا رو با هم ترکیب کنیم. اون موقع خیلی مثل الان تو جامعه دوچرخه سواری و ادونچر نبودم. گفتم خب مثلاً پدرام چه باحال می‌شه مثلاً با دوچرخه بریم فلان قله رو صعود کنیم به نظر خودم خیلی کار شاخی بود.

حسام بیات: با دوچرخه بریم قله صعود کنیم؟

پدرام بهرامی: آره دوچرخه رو می‌بستم رو کوله‌پشتیم یا هول می‌دادم می‌رفتم تا یه قله‌ای، تا بالای تپه‌ای جایی بعد مثلاً فرود با دوچرخه می‌اومدم. اون موقع به نظر خودم مثلاً خیلی کار شاخصی کرده بودم، اما یه خرده که بیشتر آشنا شدم دوستای دوچرخه سوار پیدا کردم؛ فهمیدم دوچرخه سواری کوهستان باشگاه داره، رشته داره، آموزش داره، مدرک مربیگری داره.

 حسام بیات: چه جالب.

پدرام بهرامی: آره هی دیگه لول آپ کردم.

 حسام بیات: چون من فکر می‌کردم یک دوچرخه‌ای ما داریم از بچگی سوار می‌شیم و یه مسیری می‌ریم. الان هم من داشتم فکر می‌کردم مثلا با دوچرخه از کوه بالا رفتن که کار هر کسی نیست ولی خب الان تو داری میگی که دوچرخه خیلی فیلد های پیچیده تری داره. یکم بیشتر بگو ببینیم چیه؟

پدرام بهرامی: ببین دوچرخه سواری رو حسام بخواهیم از بیرون نگاه کنیم خب آره یک دوچرخه سواریه دیگه. اما تو بطن کار که میری هزار جور زیر شاخه داره مثلا راجع به بحث پزشکیش بگیم ما پزشک دوچرخه سواری داریم؛ هستن کسایی که با دوچرخه سفر می‌کنن؛ شاید برای خیلیا که اطلاعاتی راجع بهش نداشته باشند؛ دوچرخه و سفر؟ دوچرخه سواری هم نه دوچرخه بازیه دیگه چیتگری می‌ریم تو کوچه خیابون یه دوچرخه می‌ندازیم پشت ماشین می‌ریم. مثلاً نهایتاً یک پارکی تو پیست هم نه تو پارک می‌خوایم بریم یه دوچرخه بازی می‌کنیم دیگه. اما همونطور که جلوتر گفتم تو بطنش که میری یک دنیاست کسایی رو ما داریم با دوچرخه هزاران کیلومتر سفر رفتن شاید حالا دوستان دیده باشند روی عقب و جلوی دوچرخه خورجین می‌بندن، ترک‌بند می‌بندن و کل زندگیشون اون دوچرخه‌ست؛ یعنی از جای خوابشون که یک چادر بگیر تا لوازم خواب و پخت و پز و همه چی توی اونه. مثلاً از تهران شروع می‌کنن رکاب زدن میرن تا اصفهان یا رکوردهای عجیب غریب مثلاً دور ایران رو می‌چرخند اینا کارایی که میشه با دوچرخه انجام داد.

حسام بیات: من تو چابهار بودم یه دونه دوچرخه سوار روس دیدم که اون مسیرو طی کرده بود و خیلی برام جالب بود و خب اول بگو که چند وقته که داری این مسئله رو خیلی جدی دنبال می‌کنی؟

پدرام بهرامی: والا دوچرخه سواری کوهستان رو از سال ۹۴ من دارم انجام می‌دم.

حسام بیات: یعنی تقریبا داره نزدیک به ۱۰ سال میشه! توی این مسیر تو فقط کوهستان رو دنبال کردی؟

پدرام بهرامی: آره به خاطر علاقه‌م به طبیعت. ما می‌دونیم که سبک های مختلف دوچرخه سواری داریم. دوچرخه سواری جاده هست که خیلیا مثلاً به اسم کورسی می‌شناسند. سفر با دوچرخه هست که سایکل توریست بهش میگن. دوچرخه کوهستان هست خودش باز به چند تا زیر شاخه تقسیم میشه. دوچرخه‌های نمایشی هست که قطعاً خودتم دیدی از ساختمون می‌پرن از روی چه می‌دونم دیوار می‌پرن از روی نرده‌های پارک‌ها مثلاً می‌پرن. این باز خودش تو دسته‌ی دوچرخه سواری کوهستانی هست. منتها سبکی که من دارم به خاطر اینکه همیشه دوست دارم که با طبیعت نزدیک باشم به همین خاطر، آره فقط دوچرخه‌سواری کوه و دشت و جنگل.

حسام بیات: یه هیجانی هم وجود داره مثلاً این کوه رو تا قله اش که میری بالا چقدر طول میکشه و پایین که میای فکر کنم شاید یک دهمش طول بکشه.

پدرام بهرامی: ببین صعودش که تو خیلی از مسیرهای کوهستانی مثل کوهنوردها شما یا دوچرخه رو باید هول بدی یا دوچرخه روی دوشته یا می‌تونی با یه شکل خاصی دوچرخه رو ببندی روی کوله پوشتیت. صعودش با اونا یکیه ولی خب فرودش دیگه…

حسام بیات: چی میشه؟

پدرام بهرامی: فرودش یه بحثش خب زمانشه اونا شاید مثلاً یک مسیر ۵ ساعته رو دو ساعت و نیم سه ساعت طول بکشه بیان پایین ولی شما مثلاً دیگه با وایسادن و عکس گرفتن زیر یه ساعت پایین هستی .این یه بحثشه زمان خیلی کمتر هست. بحث دوم هیجانشه، هیجان و لذتی که تو مسیر می‌بری اصلاً قابل مقایسه نیست دیگه با پای پیاده.

حسام بیات: البته خب چالش و خطر زیادی داره.

پدرام بهرامی: صد در صد. ورزش کردن تو طبیعت خطر عضو جدا نشدنی‌اش هست. خطر، آسیب دیدن، عضو جدا نشدنی؛ ریسک کردن حالا درصد کمتر زیادتر داره دیگه.