فیلم جدید تاد فیلیپس با نام جوکر ، با بازی خواکین فینیکس ، واقع گرایانه ای در رابطه با ضد قهرمانشرور است که از بینندگان می خواهد با قاتل مجنون داستان همدل شوند..
در فیلم جوکر فیلیپس چیزی منحصر به فرد برای فیلم های کمیک بوک خلق کرده است و فینیکس هم عملکرد ارزشمندی را به ارمغان آورده است. به نظر استودیو فردا فیلمسازان فیلمی را که می خواستند ساختند، به همین خاطر این مقاله را به نقد فیلم جوکر اختصاص داده ایم.
آرتور فِلک (خوآکین فینیکس) یک دلقک حرفه ای است. فیلم با فلک به عنوان نشانگر در خارج از یک فروشگاه لوازم الکترونیکی شروع می شود. او توسط گروهی از اوباش تا حد خونریزی کتک میخورد و زیر دست و پا رها می شود، چرا که… این حقیقت زندگی است.
آرتور به عنوان دلقک در یک آژانس خدماتی فعالیت می کند.
در یک از سکانس ها، یکی از همکارانش به آرتور تپانچه مخصوص می دهد … دوباره به چه دلیلی؟ برای اینکه آرتور بتواند از خودش محافظت کند.
آرتور مجبور است با مأمور دادگاهی صحبت کند که به نظر می رسد به او اهمیت کمی می دهد. اینجاست که ما اولین حالت خندیدن عصبی او را می بینیم – وضعیتی که آرتور بخاطر صدمه سرش باعث می شود در لحظات استرس شدید بخندد.
این احتمالاً جالب ترین بخش فیلمنامه است، به ویژه وقتی با این واقعیت همراه باشد که آرتور با زیرکی حرفه هایی را انتخاب می کند که خنده او را پوشانده است و بیشتر به عنوان یک انتخاب و نه یک رنج غیرقابل اجتناب به نظر می رسد.
یکی از بهترین قسمت های فیلم رابطه وهم انگیز بود که فینیکس با همسایه جذاب خود ، سوفی ، با بازی زازی بیتز ، برقرار می کند. او یک مادر مجرد است که نه تنها با آرتور مهربان است بلکه از او خوشش هم می آید. برای ساختن این لحظات واقعاً موثر از فیلمسازی چشمگیری استفاده شده است و فیلیپس با شایستگی تمام این کار را ساخته است.
رابرت دنیرو هم یکی از شخصیت های اصلی فیلم است. به نظر می رسد اما فیلیپس با این انتخاب تلاش شجاعانه ای در این فیلم انجام داده است.
لحظات غافلگیر کننده بزرگ فیلم کاملاً مشهود است. در سطح صدا، در سطح فیلمسازی، و میزان شوکی که به مخاطب القا می کنند. بقیه فیلم هم شامل نبردی سرسخت است که این لحظات واقعاً موثر را احاطه کرده است.
تماشای اکثر بازیگران جوکر لذت بخش است. ارزش سرگرمی جوکر معمولاً ناشی از ترک بی پروا و آمیخته با رویکرد شبح گونه به هرج و مرج است. اقدامات او هم نامنظم و هم حساب شده است، مانند یک پیانیست کنسرت که در همه زمان ها به تمام کلیدهای اشتباه ضربه می زند.
این مفهوم در این فیلم گم شده است – تا حدی به این دلیل که آرتور فقط نوعی احمق بی واژه به معنای واقعی کلمه است. جوکر به عنوان یک شخصیت کمیک و فیلم سینمایی به طور سنتی یک آنارشیست واقعاً افراطی و بدون فیلتر واقعی بوده است، و حتی در سه گانه شوالیه تاریکی هدف جوکر ایجاد هرج و مرج در خودخواهان بود، اما این فیلم نشان می دهد که جوکر مدافع موجهی در برابر دنیایی بی رحم است.
متأسفانه، جذاب ترین بخش های جوکر به عنوان یک شخصیت در طول اقتباس به بیرون پرتاب شد. این فیلم به اندازه کافی خوب و عجیب نیست.
در یک چرخش شگفت انگیز از رویدادها، فیلم روی تصاویر ابرقهرمانی خیلی آسان پیش می رود. به نظر می رسد تلاش برای تزریق یک داستان اصیل به سبک اصلی کمیک های جوکر، گاتهام و بتمن است.
این تماس انسانی هرگز واقعاً شکوفا نمی شود، و در حالی که سه گانه شوالیه تاریکی نشان داد که چگونه یک فیلم ابرقهرمانی می تواند برنده این روزها باشد، این فیلم به ما نشان می دهد که چگونه واقع گرایی در ژانر می تواند بیش از حد پیش برود.
خواکین فینیکس در فیلم جوکر بازی فوق العاده ای را ارائه می دهد، اما چیزی که عجیب بنظر می رسد این است که او به عنوان جوکر لاغر بود و علاوه بر این معلوم بود که کارگردان فیلیپس می خواهد این را به بیننده نشان دهد. همه اینها به خاطر بی حسی و بدون هیچ پایه و اساس بودن فوق العاده تند به نظر می رسد.
چرا او اینقدر لاغر است؟ او درگیر یک سال بی خوابی مانند شخصیت کریستین بیل در The Machinist نیست و همچنین مانند شخصیت متیو مک کانهی در باشگاه خریداران دالاس مبتلا به ایدز نشده است.
چرا ما باید ببینیم فینیکس چگونه تیغه های شانه خود را بیرون می کشد در حالی که او در اطراف آپارتمان مادرش می رقصد به غیر از اینکه ببینیم او چقدر در این نقش بسیار متعهد بوده است؟ نقشی که به طور سنتی اینقدر لاغر نیست؟
تصاویری جالب از فیلمبردار این اثر لارنس شر همراه با استفاده بسیار خوب از قاب بندی، زوایای هلندی و نمای نزدیک از عکس های دیدنی وجود ضبط شده است. و به ندرت احساس کمیک بوکی را می کنید که می توان از یک فیلم کاملاً درباره جوکر به آن امیدوار بود.
یکی از بخشهای جالب فیلم که با موفقیت در فیلمسازی پنهان شد، داستان پنی بود، با چند تخم مرغ عید پاک جالب که در ذهن بیننده شک ایجاد می کند. این فیلم نزدیک ترین فیلم به کریستوفر نولان است و یکی از خوش بین ترین جنبه های فیلم است.
به طور کلی فیلمساز فیلمنامه را تا آنجا که می توانست پیش برد، اما یکی از چشمگیرترین لحظات زمانی رخ داد که یک تلاش طولانی در یک کلوب کمدی انجام شد در حالی که آرتور سعی می کرد هنگام مطالعه جوک های یک کمدین دیگر خنده خود را پنهان کند. این فیلم همزمان وحشتناک، غم انگیز، خنده دار و تقریباً در هر سطح سینمایی موثر بود.
قسمت فوق العاده دیگر زمانی رخ می دهد که جوکر سرانجام به شخصیت خود تکیه می کند و از راه پله بزرگی به سمت پایین می رقصد. این سبک خالص و سرگرم کننده است، و بهترین چیزی است که فیلم می توانست کمی بیشتر از آن استفاده کند.
همچنین هیچ ارتباطی با گاتهام وجود نداشت، و حتی ارتباطات سبک با داستان و شخصیت های کمیک بوک در عمل از بین رفت.
اصلا گاتهامی به معنای آنچه ما می شناسیم وجود ندارد. ما تیمارستان آرخام را در نقطه ای می بینیم که زیبایی واقع گرایانه را حفظ کرده است، اما ما واقعاً وسعت Gotham را احساس نمی کنیم. وقتی شهر را می بینیم، تقریباً فاقد هرگونه ویژگی سبکی نسبت به کمیک ها، مجموعه های متحرک و فیلم های مختلف قبلی است.
این احساس وجود دارد که دوستداران واقعی کمیک از تصویر گاتهام ناامید خواهند شد. در نقطه ای از شهر نمایش های مدرن چارلی چاپلین به فروش رسیده است. این ادای احترامی به دلقک معروف است که اگر مردی که می خندد استقبال بیشتری می شود.
این لحظات جالب است چرا که جوکر در اواسط نمایش به سینما می رود. به نظر می رسد او عصبانی شده است.
فیلمنامه جوکر آزادی کلی داستان بتمن را در بر می گیرد ، اما وقتی در حال ساختن فیلمی درباره جوکر هستید ، در نهایت با 70 سال کمیک ، فیلم های پرفروش شگفت انگیز ، چند فیلم واقعا بد و تعداد زیادی از طرفداران سرسخت روبرو می شوید. تا آنجا که سرگرم کننده است ، باید چیزی واقعاً قابل توجه را به میز بیاورید.
اگر این فیلم چیزی را در سطح عمیق تری از داستان نشان دهد، قطعا شگفت زده خواهید شد.
ممکن است برای برخی جذاب به نظر برسد، اما مخاطب هنوز هم اتفاق های بزرگ تری را انتظار دارد، صحنه های بیشتری که از دنیای دی سی که در باره این کاراکتر دیده است. در کل قرار بود با یک فیلم ضد قهرمانی متفاوت باشد.اما آنقدر هم سرگرم کننده نبود.
بدون جنایت های پیچیده از جنس جوکر، بدون رها کردن بی پروا، فقط سرگرمی بسیار کمی داشت. انجام هر دو کار به طور همزمان آسان نبود، به همین دلیل است که ای کاش فیلمسازان فقط یک فیلم جوکر فوق العاده سرگرم کننده می ساختند.
فیلم گاهی اوقات به طرز عجیبی سیاسی می شد، اما طیف وسیعی از موضوعات مانند نابرابری ثروت، نخبه گرایی و بیماری های روانی را نیز درگیر می کرد، اما به هرج و مرج واقعی و آنارشیستی آنطور که امیدوار بودیم اشاره نکرد.
توماس وین در یک لحظه شهروندان مظلوم را “دلقک” هیلاری کلینتون “دلخور” می خواند. این یک شوخی است که به نظر نمی رسد واقعاً به زمین برسد.
راهنمای فیلمنامه نویسی: چگونه هر روز بنویسید؟...
استودیو فردا
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.